Η Ελλάδα λύγισε στο νήμα. Η Εθνική Νέων Ανδρών ηττήθηκε με 72-70 από τη Γαλλία στα προημιτελικά του Eurobasket U20 στο Ηράκλειο, γνωρίζοντας έναν σκληρό αποκλεισμό που… πονά – όχι επειδή δεν άξιζε αλλά επειδή, παρά την καρδιά, τη σκληράδα και τις στιγμές έμπνευσης, οι αριθμοί μαρτυρούν μια αλήθεια που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε: όταν έχεις 4/24 τρίποντα και 12/26 βολές, δύσκολα επιβιώνεις σε ένα τόσο υψηλού επιπέδου τουρνουά.
Κι όμως, αυτή η ήττα δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο. Είναι μια ευκαιρία για αναστοχασμό – όχι μόνο για την πορεία της φετινής ομάδας, αλλά και για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ συνολικά.
Το πρόβλημα είναι η συνέχεια
Από αυτά τα νέα παλικάρια, από αυτή τη φουρνιά δεν λείπει ούτε το ταλέντο, ούτε τα κορμιά, ούτε το μπασκετικό IQ. Αυτό που λείπει είναι το επόμενο βήμα, η συνέχεια. Σαφώς ο Σαμοντούροφ, ο Αβδάλας, ο Λιοτόπουλος, ο Σπάρταλης, ο Πατρίκης και οι υπόλοιποι είναι παρόντες σήμερα. Θα είναι, όμως, παρόντες και αύριο;
Το δυστύχημα είναι πως η Εθνική συχνά κοιτά προς τα έξω, με ελληνοποιήσεις και “έτοιμους” παίκτες από το εξωτερικό αντί να επενδύει στους δικούς της. Aν συνεχίσουμε να βλέπουμε τα νέα παιδιά να “ψήνονται” στους πάγκους των δύο “αιωνίων” ή να παίζουν με το σταγονόμετρο στη Basket League, τότε θα μιλάμε για ένα χαμένο δυναμικό. Και το λέμε ξεκάθαρα: οι κορυφαίοι Έλληνες παίκτες αυτής της γενιάς πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό – G-League, NCAA, Ευρωλίγκα, χωρίς να έχει σημασία ο ακριβής προορισμός. Σημασία έχει να παίξουν και να εξελιχθούν.
Μετά τον Greek Freak, τι;
Αρκετοί πιστεύουν πως μετά τη φουρνιά των Αντετοκούνμπο, Σλούκα και Παπανικολάου, έρχεται το χάος. Σε αυτό επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Πιστέυω πως ναι μεν η Ελλάδα ποτέ δεν είχε την πολυτέλεια όπως π.χ. της Γαλλίας στην παραγωγή παικτών. Αλλά πάντα είχε ποιότητα και προσωπικότητα. Σκεφτείτε ακόμα από τον Διαμαντίδη μέχρι τον Καλάθη, και από τον Ζήση μέχρι τον Λαρεντζάκη, είχαμε παίκτες που δούλεψαν και άντεξαν.
Η νέα γενιά έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται για να πρωταγωνιστήσει. Αυτό που λείπει… είναι η εμπιστοσύνη και οι ευκαιρίες. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στις πράξεις.
Το μετάλλιο δεν είναι το παν
Αν κάποιος θεωρεί πως το παν σε αυτές τις διοργανώσεις είναι το μετάλλιο, μάλλον βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος… Το πραγματικό ζητούμενο είναι η ανάπτυξη παικτών που θα ενισχύσουν αύριο την Εθνική Ανδρών. Αυτοί που θα σταθούν απέναντι στην Ισπανία, τη Σερβία ή τη Λιθουανία σε πραγματικές μάχες. Ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης δεν γεννήθηκαν ηγέτες. Αντίθετα, σκληραγωγήθηκαν μέσα από ήττες και απογοητεύσεις. Έτσι θα γίνουν και οι φετινοί 19χρονοι.
Επίλογος… με ένα ερώτημα
Αυτός ο αποκλεισμός πονάει, οι νεαροί δεν συγκράτησαν τα δάκρυά τους. Ωστόσο, θα πρέπει να σκεφτούν και οι ίδιοι αλλά και εμείς – που πολλές φορές γινόμαστε σκληροί κριτές – ότι αυτός ο αποκλεισμός δεν είναι καταστροφή. Είναι το πρώτο κεφάλαιο μιας ιστορίας που μπορεί να γραφτεί με χρυσά γράμματα. Ξέρω πως το έχετε ξανακούσει αυτό όμως για να συμβεί θα πρέπει τα παιδιά να συνεχίσουν να παίζουν – όσο τους αξίζει και όχι με το σταγονόμετρο -, αλλά και εμείς να τα στηρίζουμε και το σύστημα από τη πλευρά του να σταματήσει να τα καταπνίγει.
Το ταλέντο ξαναλέω υπάρχει, το ερώτημα είναι: Θα το αφήσουμε να ανθίσει ή θα επιλέξουμε να ξεθωριάσει στους πάγκους των “μεγάλων”;
