Ο Χρήστος Μπατάκας γράφει για την Εθνική και τον κίνδυνο να νομίζει πως…τελείωσε με την πρόκριση, τον Βεζένκοφ και όλα αυτά που θα φέρει στην ομάδα του Ολυμπιακού, καθώς και την σημαντικότερη μεταγραφή του «τριφυλλιού» που… έγινε ήδη, άπλα όχι φέτος.
Κεφάλαιο «Επίσημη Αγαπημένη»
Η Εθνική μας ομάδα κατάφερε να περάσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από μια πολυετή απουσία και αυτό είναι κάτι που οφείλεται εν πολλοίς, στον άνθρωπο που βρίσκεται στην άκρη του πάγκου, τον Βασίλη Σπανούλη. Καταλαβαίνει και ο πλέον αδαής με το άθλημα, πως ο Λαρισαίος έχει αλλάξει την ψυχολογία της ομάδας. Το σημαντικότερο που έχει καταφέρει, πέρα από τις πάντα ωραίες αναλύσεις, τα συστήματα όπως το «eye» του Τολιόπουλου (το γνωστό σε όλους «Spanoulis Play που αναγκάστηκε να αλλάξει όνομα λόγω…γνώσης των προπονητών), κι όλα τα συναφή, είναι η νοοτροπία νικητή που δίνει στους παίκτες. Αυτό το διαπιστώνει κανείς και από την σιγουριά που σουτάρει ο κάθε παίκτης της ομάδας. Ναι, ο Παπαγιάννης έκανε και πριν pop-out για να σουτάρει. Ναι, ο Παπανικολάου έπαιρνε το ξεμαρκάριστο σουτ ανέκαθεν, από την γραμμή των 6.75. Ωστόσο, σε αυτή την Εθνική βλέπουμε να σουτάρουν καλύτερα παίκτες όπως ο Γουόκαπ που δεν είναι δα και στο «ρεπερτόριο» του το τρίποντο. Βλέπαμε ακόμη και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που δεν είναι ο ειδικός των mid-range shot να νικάει ξανά και ξανά τους Κροάτες, που επέλεγαν να κάνουν ένα βήμα πίσω στην άμυνα. Η Εθνική του Σπανούλη θα εκμεταλλεύεται ξανά και ξανά κάθε ευκαιρία ξεμαρκάριστου σουτ, ακόμη κι αν αυτό δεν μπει. Όπως ακριβώς έκανε και ο ίδιος στον τελικό με την Ρεάλ το μακρινό 2013. Άστοχος στο πρώτο ημίχρονο, βροχή τριπόντων στο δεύτερο.
Κατάφερε η Εθνική μας ομάδα κάτι; Ναι, τον πρώτο στόχο. Να περάσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι επιτυχία αυτό από μόνο του; Όχι, αν δεν συνδυαστεί με ένα καλό τουρνουά σε λίγες ημέρες στην «πόλη του φωτός». Δεν πρέπει να λησμονούμε πως η Εθνική μας ομάδα και η ιστορία της, δεν συμβιβάζονται με παρουσίες στα μεγάλα ραντεβού και είμαι πεπεισμένος πως σε αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται ο Βασίλης Σπανούλης και οι παίκτες του. Ο όμιλος προβλέπεται δύσκολος, αφού Αυστραλία, Ισπανία και Καναδάς είναι τρια εκ των φαβορί για να φτάσουν ψηλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ωστόσο οι Έλληνες ποτέ δεν είχαν πρόβλημα με το ρόλο του αουτσάιντερ, ενώ ταυτόχρονα φροντίζουν πάντα να πετάνε τον ρόλο του…κομπάρσου.
Κεφάλαιο Σάσα Βεζένκοφ
Είναι γνωστό πως ο Σάσα Βεζένκοφ, αργά ή γρήγορα θα πίασει «λιμάνι». Οι Ράπτορς όπως όλα δείχνουν δεν τον εντάσσουν σε νέο πακέτο trade. Ο ίδιος, θα ήθελε να παραμείνει σε ομάδα NBA μόνο αν αυτή έχει στόχους και οι «Καναδέζοι» που βρίσκονται στην φάση του ολικού rebuild, δεν είναι μια εξ’ αυτών. Μοναδικό πρόβλημα ο τρόπος που θα φύγει, αφού τα λεφτά από το salary cap είναι σημαντικό ζήτημα για κάθε ομάδα της Αμερικής. Τι ενδεχομένως αλλάζει η έλευσή του; Πιθανόν τίποτα, πιθανόν και αρκετά. Το σίγουρο είναι οτι ο Γιώργος Μπαρτζώκας γνωρίζει πως να μοιράσει τον χρόνο και τις θέσεις, ώστε να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Το πιο ενδιαφέρον θα είναι να δούμε αν ο Βεζένκοφ θα χρησιμοποιηθεί με τον ίδιο τρόπο. Υπενθυμίζω πως πριν φύγει για την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού ήταν ο κυρίαρχος πόλος έλξης και το σημείο αναφοράς. Πλέον, οι «ερυθρόλευκοι» διαθέτουν μια περιφέρεια που θα έχει τον Βιλντόζα, αλλά και τον Πίτερς (αν τελικά μετακινηθεί για περισσότερο χρόνο σε αυτή την θέση). Πως μεταφράζεται αυτό; Σε μεγαλύτερο μοίρασμα στο σκοράρισμα και περισσότερες από μια λύσεις. Το καθήκον του εκτελεστή φεύγει σχεδόν…μόνιμα από τις πλάτες του Γουόκαπ, σε έναν ρόλο που είχε σκαμπανεβάσματα, ενίοτε πήγαινε καλά, αλλά ποτέ δεν του ταίριαξε. Έτσι, όταν ο «Σάσα» κλείνεται, η μπάλα θα περνάει από τα χέρια του Ντόρσει (ικανός στο να δημιουργεί για τον εαυτό του), του Βιλντόζα (ένα από τα πλέον αξιόπιστα σουτ) ή της τριάδας των ψηλών (Ραιτ, «Μίλου», Φαλ).
Μέσα σε όλα, δεν αποκλείεται να βλέπουμε πιο συχνά τον Παπανικολάου στην θέση «4». Ο αρχηγός του Ολυμπιακού, όπως είναι φυσικό, χρόνο με τον χρόνο χάνει από την εκρηκτικότητα και την ταχύτητα, αφού εκτός από την αγωνιστική δράση με τον Ολυμπιακό, δίνει συνεχώς το παρών με την «γαλανόλευκη». Η παρουσία του στην θέση «4» καλύπτει αυτές τις αδυναμίες, αφού ο «Παπ» διαθέτει το μέγεθος να μαρκάρει «τεσσάρια» αντίστοιχου τρόπου παιχνιδιού.
Κεφάλαιο Εργκίν Αταμάν
Αυτή είναι η μεγαλύτερη μεταγραφή του Παναθηναϊκού. Η -όπως όλα δείχνουν- ανανέωση του Εργκίν Αταμάν με τους «πράσινους». Ο Τούρκος προπονητής έχει εξασφαλίσει το δικαίωμα να κάνει τις επιλογές του και να μην παραπονιέται κανείς. Ο ίδιος κόλλησε αποτελεσματικά τα κομμάτια του «παζλ» και οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας και του ελληνικού πρωταθλήματος. Μην ξεχνάμε, πως το υπάρχον ρόστερ κατέκτησε τα παραπάνω. Ναι, φυσικά και υπάρχουν ελλείψεις. Πάντα μια ομάδα κοιτάζει να βελτιωθεί, κι αυτό κυνήγησε και ο Αταμάν με την έλευση του Λορένζο Μπράουν. Αν νιώσει πως έπιασε ταβάνι, το ταβάνι θα γκρεμιστεί απότομα εν μια νυκτί. Κι είναι σχεδόν σίγουρο οτι οι πρωταθλητές Ευρώπης θα ενισχυθούν στην front-line, εφόσον μπορέσουν να βρουν τον κατάλληλο παίκτη, κι όχι αυτόν που επιθυμεί ο κόσμος και τα social media.
Σε πολλούς μοιάζει ακατανόητη η επιλογή της παραμονής Μπαλτσερόφσκι. Κι όμως, ο Πολωνός στα χέρια του Αταμάν και με την απαραίτητη εμπιστοσύνη (κάτι που δεν εξασφάλισε την σεζόν που μας πέρασε) μπορεί να αποτελέσει μια πολύ καλή εναλλακτική στην τριάδα των ψηλών. Συμφωνούμε πως το επίπεδό του, δεν είναι το ενδεδειγμένο για παίκτη που αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα. Κάπου εδώ θυμηθείτε το πως ο Γκραντ έγινε σημαντικό εργαλείο στην πράσινη φαρέτρα, ένας παίκτης που κάποτε αγωνιζόταν στο Eurocup. Δεν μπορεί ένας παίκτης να κάνει «όργια» με την Εθνική Πολωνίας και να «ξεχνάει» το μπάσκετ στον σύλλογό του. Σίγουρα, ο Πολωνός δεν θα γίνει ποτέ ο στυλοβάτης του «τριφυλλιού», αλλά κάπου εδώ να υπενθυμίσω πως δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Ήρθε και παραμένει μέχρι και σήμερα ο δεύτερος ή αν θέλετε ο…τρίτος τη τάξει center της ομάδας. Τους παίκτες πρέπει να τους κρίνουμε πάντα με βάση την αποστολή και τον ρόλο τους. Δεν μπορεί και δεν πρέπει κανείς να απαιτεί από έναν παίκτη που δεν έχει το ρόλο του σκόρερ, να σκοράρει. Στο σύγχρονο μπάσκετ ο κάθε παίκτης έχει μια ειδική αποστολή. Ακόμη κι αν αυτή θα είναι απλά να κάνει ένα φάουλ που θα κόψει τον ρυθμό του αντιπάλου ή να μπει απλά για να «ματσάρει» ένα αντίστοιχα ψηλό κορμί. Ο Αταμάν, μα και ο κάθε προπονητής ξέρει καλύτερα από εμάς. Κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να έχουμε πάντα στον νου.
