Πριν από ένα χρόνο και κάτι, λίγες μόλις εβδομάδες αφότου ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ανέλαβε τη Φενέρμπαχτσε, έγραφα για τον τρόπο με τον οποίο ο Λιθουανός κόουτς άρχιζε να μεταμορφώνει την τουρκική ομάδα. Πράγματι, την οδήγησε πέρυσι μέχρι τα ημιτελικά του Final Four, όπου αποκλείστηκε από τον Παναθηναϊκό. Φέτος, η μοίρα έγραψε ξανά το ίδιο σενάριο – με έναν διαφορετικό επίλογο. Στον ημιτελικό με τους “πράσινους”, αυτή τη φορά τα κατάφερε. Και στον τελικό, ο Λιθουανός σήκωσε το 5ο του ευρωπαϊκό τρόπαιο, πρώτο ως προπονητής, στην έκτη παρουσία του σε Final Four από τον πάγκο – πέντε εκ των οποίων συνεχόμενες, από το 2021! Έτσι, γίνεται ο πρώτος που κατακτά την (σύγχρονη) Ευρωλίγκα τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής.
Το μπάσκετ τον δικαίωσε
Το τρόπαιο αυτό της τουρκικής ομάδας ήρθε σε μια σεζόν όπου το “8ο” φάνταζε… ραμμένο από νωρίς και το “4ο” θεωρούνταν βέβαιο για τους δύο “αιωνίους”, αντίστοιχα. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που σχεδόν είχαν… ξεχάσει την ύπαρξη της Φενέρ. Κι όμως, οι πρωταθλητές Ευρώπης ήταν η ομάδα που βελτιώθηκε με συνέπεια μέσα στη σεζόν, αυτή που έπαιξε το πιο ώριμο, οργανωμένο και αποτελεσματικό μπάσκετ, ειδικά από τον δεύτερο γύρο της κανονικής περιόδου μέχρι και τον τελικό του Final-4. Η πρώτη θέση χάθηκε κυριολεκτικά στις λεπτομέρειες – και ίσως ο Σάρας, από μέσα του, να λέει… ευτυχώς. Γιατί θα έπρεπε τότε να σπάσει και την “κατάρα”.
Ο ίδιος ο Γιασικεβίτσιους άλλαξε στην Τουρκία. Από την πρώτη στιγμή που κάθισε στον πάγκο της Φενέρ, ήταν ξεκάθαρο πως ήταν διατεθειμένος να διαφοροποιηθεί από το στυλ που είχε στη Μπαρτσελόνα. Όχι εμφανισιακά – προπονητικά. Άφησε πίσω του μπασκετικές εμμονές του παρελθόντος και δεν δίστασε να εξελιχθεί. Ένα χαρακτηριστικό σπάνιο για τα ευρωπαϊκά προπονητικά δεδομένα. Η μεγάλη διαφορά με την περσινή του χρονιά; Φέτος είχε δική του ομάδα. Μια ομάδα που χτίστηκε από τον ίδιο το προηγούμενο καλοκαίρι.
H “αναγέννηση” παικτών
Ο Γιασικεβίτσιους έχτισε μια ομάδα με παίκτες που τα προηγούμενα χρόνια δεν έμοιαζαν πως μπορούν να πρωταγωνιστήσουν… Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα; Ο Ντέβον Χολ. Ο Αμερικανός γκαρντ επέζησε από το “νεκροταφείο” παικτών της Αρμάνι, ξαναβρήκε τον εαυτό του στη Πόλη και στο Final Four έκανε τη διαφορά. Ο Χολ ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής στο Αμπού Ντάμπι – και στα δύο ματς, ειδικά όμως στον τελικό. Με 15,5 πόντους μέσο όρο, με 67% τόσο σε δίποντα όσο και σε τρίποντα, μοιράζοντας και 2,5 ασίστ και σε συνδυασμό με μια καταπληκτική άμυνα και στα δύο ματς, έκανε το απόλυτο step-up τη στιγμή που η ομάδα του το χρειαζόταν περισσότερο.
Από την άλλη, ο MVP του φετινού Final Four, Νάιτζελ Χέις Ντέιβις. Ο Χέις Ντέιβις είναι πλέον ένας σούπερσταρ! Δεν ήταν από πάντα… ήταν πάντα ένας τίμιος ρολίστας και σκληρός αμυντικός. Στη Φενέρ, όμως, έγινε κάτι παραπάνω. Ο προπονητής του, του έδωσε ξεκάθαρο ρόλο-κλειδί σε άμυνα και επίθεση και τον “ανέβασε” επίπεδο. Τα κάνει όλα και… συμφέρει στο παρκέ. Στο Final Four ήταν σταθερός, ουσιαστικός και καθοριστικός. Έμεινε στα ρηχά στον ημιτελικό, όμως ανέβασε στροφές στον τελικό.
