Μετά τον Θωμά, ο οποίος απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα πριν δύο χρόνια, η ΕΟΚ στρέφει το βλέμμα της σε παίκτες όπως ο Ναν και ο Γκος, με σκοπό να ενισχύσουν την Εθνική ομάδα φορώντας τη γαλανόλευκη.
Η περίπτωση του Ναν, πάντως, συνοδεύεται από σενάρια που τον θέλουν να βρίσκεται στο στόχαστρο και άλλων χωρών. Έχει ακουστεί, για παράδειγμα, το ενδεχόμενο να αποκτήσει τουρκικό διαβατήριο, κάτι που ο προπονητής της Τουρκίας έσπευσε να διαψεύσει.
Έχουν όλοι πειστεί πως μετά τον Γιάννη, και αυτή τη φουρνιά παικτών – Σλούκας, Παπανικολάου, Καλάθης -, υπάρχει… το χάος. Είναι όμως έτσι; Όχι, αν κοιτάξουμε προς τη σωστή κατεύθυνση!
Η “μανία” ελληνοποίησης ξένων παικτών για την ενίσχυση της Εθνικής δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος των νέων Ελλήνων παικτών. Οι ευκαιρίες που τους αξίζουν φαίνεται να χάνονται, καθώς οι περισσότεροι προτιμούν να δώσουν προτεραιότητα σε «έτοιμους» παίκτες από το εξωτερικό.
Πιστεύω ότι η ΕΟΚ θα έπρεπε να εστιάσει περισσότερο στην ανάπτυξη και την υποστήριξη των νέων ταλέντων εντός των συνόρων, δημιουργώντας ένα πιο βιώσιμο και ανταγωνιστικό σύστημα που να φέρει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Υπάρχουν πολλοί παίκτες που θα μπορούσαν να πλαισιώσουν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Πάμε να σας “γνωρίσουμε” μερικούς από αυτούς…
Ο εκλεκτός του Πιτίνο
Ο Λευτέρης Λιοτόπουλος (γεννημένος το 2006, γκαρντ, ύψους 1.96) είναι από τις μεγάλες προοπτικές του ελληνικού μπάσκετ. Ο Έλληνας νεαρός γκαρντ αγωνίζεται στο Σεντ Τζονς, δίπλα στον “καθηγητή του αθλήματος” Ρικ Πιτίνο. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους σουτέρ που διαθέτει η χώρα με σταθερό συντονισμό & ομαλή εκτέλεση. Είναι ικανός να σουτάρει κάτω από οποιαδήποτε περίσταση είτε πρόκειται για pick-n-roll, hand-offs, turnout screens ή στο transition. Χαρακτηρίζεται ως combo guard που μπορεί να χτυπήσει ως spot & να επιτεθεί και στα close outs. Διαθέτει καλή όραση στο γήπεδο για την ηλικία του και εκμεταλλεύεται στο έπακρο το μέγεθός του και την αθλητικότητά του στον τομέα των ριμπάουντ. Παρά την έλλειψη δύναμης, οι αντίπαλοί του δυσκολεύονται να τον ποστάρουν.
Ο λατρεμένος των σκάουτερς
Ο Νεοκλής Αβδάλας (γεννημένος το 2006, γκαρντ, ύψους 2.03) θεωρείται εδώ και μερικά χρόνια ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά πρότζεκτ και δικαίως. Ο κόσμος τον έμαθε στα 15 του χρόνια, με το NBA τον έχει στα ραντάρ του περίπου από τότε. Ολοένα και περισσότεροι σκάουτερ από το καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη σπεύδουν προκειμένου να τον παρακολουθήσουν δια ζώσης. Ο Έλληνας νεαρός γκαρντ αγωνίζεται στο Περιστέρι, ως δανεικός από τον Παναθηναϊκό. Ο Αβδάλας διαθέτει την ικανότητα να λειτουργεί είτε ως πόιντ γκαρντ για να οργανώσει το παιχνίδι της ομάδας του είτε ως ένας περισσότερο off-ball wing μαζί με άλλους χειριστές της μπάλας, ταιριάζοντας εύκολα σε πολλούς διαφορετικούς τύπους σχηματισμών. Χαρακτηρίζεται από εκρηκτικότητα και ταχύτητα. Στην άμυνα, το μέγεθος του και η αθλητικότητα του θα του επιτρέψουν να υπερασπιστεί πολλές θέσεις. Συνεχίζει να εξελίσσεται ως αμυντικός καθώς παίρνει περισσότερα λεπτά συμμετοχής απέναντι σε υψηλότερο ανταγωνισμό.
Το “φαινόμενο” του Γέιλ
Ο Τζον Πουλακίδας (γεννημένος το 2003, γκαρντ, ύψους 1.98) είναι Ελληνοαμερικανός, γεννημένος στην Αμερική με ελληνικές ρίζες. Ο Τζον φέτος ολοκλήρωσε την κολεγιακή του χρονιά στο Γέιλ, όντας βασικός και με εξαιρετικά νούμερα: 19.4 πόντους μέσο όρο, 40.8% στο τρίποντο και 90% στις ελεύθερες βολές. Το δυνατό του σημείο είναι το σουτ, έχοντας ένα πραγματικά “φαρμακερό” χέρι. Δεν είναι, όμως, μόνο σουτέρ. Είναι ένας παίκτης που μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να δημιουργήσει τόσο για τον εαυτό του, όσο και για τους συμπαίκτες του. Είναι, δηλαδή, αυτό που αποκαλούμε “playmaking wing”. Ωστόσο, θέλει δουλειά ακόμα στο να γίνει ο κύριος δημιουργός μιας ομάδας. Ξέρει να κινείται καλά χωρίς την μπάλα και έχει καλό μπασκετικό ένστικτο. Δεν είναι ιδιαίτερα αθλητικός και χρειάζεται δουλειά στα τελειώματά του κοντά στο καλάθι. Έχει όμως ένα αρκετά καλό floater που χρησιμοποιεί συχνά. Αμυντικά έχει περιθώρια βελτίωσης, ειδικά όταν αμύνεται σε pick and roll. Παρ’ όλα αυτά, έχει πολλά θετικά στοιχεία και μπορεί να απασχολήσει στο μέλλον.
Αυτοί που ξεχάστηκαν…
Ο Στέφανος Σπαρτάλης, ο Αλέξανδρος Σαμοντούροφ, ο Αντρέι Στογιάκοβιτς (γιός του Πέτζα, γεννημένος στην Θεσσαλονίκη) μερικά παραδείγματα παικτών που συζητήθηκαν, αλλά σταδιακά ξεχάστηκαν. Πρόκειται για νέα παιδιά με ταλέντο και διαρκή εξέλιξη, τα οποία μπορούν να αποτελέσουν τη “Next Gen” της Εθνικής μας ομάδας. Το ζητούμενο είναι να μην τα ξεχνάμε — να τους δίνουμε χρόνο, χώρο και ευκαιρίες για να αναπτυχθούν και να φτάσουν στο υψηλότερο επίπεδο.
Μια παγκόσμια συνήθεια, ένα εθνικό δίλημμα
Οι παραπάνω παίκτες είναι μόνο ένα μικρό δείγμα των Ελλήνων που υπάρχουν και μπορούν να στελεχώσουν την Εθνική. Ταλέντο υπάρχει. Δεν είναι απαραίτητο να καταφεύγουμε σε μαζικές ελληνοποιήσεις κάθε φορά που θέλουμε να ενισχύσουμε την ομάδα. Αυτό που χρειάζεται είναι υπομονή, στήριξη και ένα ξεκάθαρο πλάνο ανάπτυξης.
Φυσικά, το ζήτημα των νατουραλιζέ παικτών και των διαβατηρίων δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα. Είναι ένα φαινόμενο που εμφανίζεται σε όλο τον κόσμο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα νατουραλιζέ παικτών είναι οι παρακάτω: Λορέντζο Μπράουν (Αμερικανός) – Ισπανία, Σέιν Λάρκιν (Αμερικανός) – Τουρκία, Τιμ Ντάνκαν (Παρθένες Νήσοι) – ΗΠΑ, Νίκολα Μίροτιτς (Μαυροβούνιο) – Ισπανία, Μπο ΜακΚάλεμπ (Αμερικανός) – Βόρεια Μακεδονία και πολλοί ακόμοι. Ωστόσο, η τάση αυτή επηρεάζει άμεσα το σύγχρονο μπάσκετ — τόσο ως προς την ταυτότητα των εθνικών ομάδων όσο και ως προς τις ευκαιρίες που (δεν) δίνονται στους ντόπιους αθλητές. Η ουσία είναι να βρούμε την ισορροπία, χωρίς να θυσιάζουμε το μέλλον για χάρη του άμεσου αποτελέσματος.
