Ο Χρήστος Μπατάκας, μετά τον αποκλεισμό της Εθνικής από την συνέχεια του Μουντομπάσκετ, διαλέγει να κοιτάξει στο μέλλον της «Επίσημης Αγαπημένης», αφήνοντας πίσω τα…περασμένα μεγαλεία και τις άσκοπες συγκρίσεις.
Η επιμονή στο παρελθόν και ο νέος….Σπανούλης
Στην ζωή σας θα έχετε συναντήσει τουλάχιστον ένα άτομο που αρέσκεται στις συγκρίσεις. Μέσι εναντίον Ρονάλντο, Σπανούλης απέναντι στον Διαμαντίδη, «Black Mamba» και Τζόρνταν…!
Είναι βάσιμες οι παραπάνω συγκρίσεις; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά «όχι», από την στιγμή που καταλαβαίνουμε πως κάποια debate δεν έχουν και δεν πρέπει να έχουν απάντηση.
Η Εθνική ομάδα μπάσκετ έχει καιρό να γευτεί το «νέκταρ» της επιτυχίας. Αυτό δίνει αφορμή στο να ψάξουμε έναν…νέο Σπανούλη, τον επόμενο Διαμαντίδη, αυτόν που θα μοιάζει στον Θοδωρή Παπαλουκά.
Έτσι, στερούμε από τα νέα παιδιά τις ευκαιρίες που τους αναλογούν, μη μπορώντας να αποδεχτούμε την μοναδικότητα του κάθε αθλητή.
Κανείς δε θα καταφέρει και κανείς δεν χρειάζεται να καταφέρει να μοιάσει σε ένδοξους παίκτες του παρελθόντος.
Ο δρόμος της επιλεκτικής «τύφλωσης»
Αρνούμαι να πιστέψω πως δεν υπάρχουν νέα ταλέντα που αν δουλέψουν και λάβουν εμπιστοσύνη, θα οδηγήσουν την «Επίσημη Αγαπημένη» σε νέα μονοπάτια. Ωστόσο, εδώ και αρκετά χρόνια, ο δρόμος που ακολουθούμε είναι αυτός της επιλεκτικής…τύφλωσης.
Το πρόβλημα ξεκινάει από την «πηγή», τις ακαδημίες. Σίγουρα σε κάθε κανόνα υπάρχουν και εξαιρέσεις. Μολαταύτα δεν είναι λίγες οι ακαδημίες που προπονούν τα παιδιά με στόχο την νίκη. Ξέρετε, στις μικρές ηλικίες το μοναδικό που δεν έχει σημασία είναι η νίκη. Αυτοσκοπός θα έπρεπε να είναι μοναχά να μαθαίνουν σωστά το άθλημα του μπάσκετ και να το διασκεδάζουν.
Η κατάσταση γίνεται ολοένα και χειρότερη, όταν αυτά τα παιδιά φτάνουν σε μια πιο ώριμη (μπασκετικά) ηλικία. Εκεί, ουκ ολίγοι σύλλογοι τους αντιμετωπίζουν σαν ένα νέο «project» για το μέλλον. Στην πραγματικότητα αυτό το μέλλον δεν λάμπει ποτέ. Κι αυτό διότι δεν το πρόσεξαν την στιγμή που έπρεπε.
Όσο καλές προπονήσεις κι αν γίνονται, όσο καλή διάθεση και να υπάρχει, αν ένας παίκτης δεν πάρει παιχνίδια δεν θα μπορέσει να ξεδιπλώσει το ταλέντο του.
Κι αν οι λιγότερο «μεγάλοι» της Basket League…αναγκάζονται να επενδύσουν στο «νέο αίμα», αυτό δεν γίνεται σχεδόν ΠΟΤΕ στους δυο «αιωνίους», τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναικό.
Εκεί που ακόμα και σε μια…χαμένη χρονιά, οι δυο σύλλογοι προτιμούν να χάνουν από μη έλληνικά χέρια.
Ο Γιάννης και η νέα Εθνική
Ζούμε την εποχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Η Εθνική μας ομάδα είχε μια πολύ καλή πορεία στο Ευρωμπάσκετ του 2022. Όχι, δεν λησμονώ την απρόσμενη ήττα της από την Γερμανία. Είμαι βέβαιος όμως (όπως αποδείχθηκε και στην συνέχεια) οτι αυτο το ξέσπασμα..διαρκείας στα σουτ τριών πόντων ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Εντούτοις, η Εθνική δεν είναι μόνο ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Η Εθνική δεν θα σταματήσει να υπάρχει μετά από αυτή την τρομερή «φουρνιά».
Ας δούμε κάποιους νέους παίκτες που…έρχονται για να μείνουν.
Αλέξανδρος Σαμοντούροβ: Πρόκειται ίσως για το «next big thing» του ελληνικού μπάσκετ. Αν και γεννημένος το 2005, οι επιλογές του είναι μπασκετικά ώριμες. Διαθέτει έφεση στο ριμπάουντ, ικανότητα στο σκοράρισμα, βλέπει…γήπεδο, ενώ μπορεί να παίξει με την ίδια ικανότητα στις θέσεις «3» και «4». Τα σωματικά του χαρακτηριστικά τον βοηθούν, αφού εκτός από το ύψος του (2.09) διαθέτει ένα επίσης ικανοποιητικό άνοιγμα χεριών.
Λευτέρης Μαντζούκας: Ακόμη ένα παιδί που μπορεί να αγωνιστεί στις θέσεις «3» και «4». Ο μόλις 20 ετών Μαντζούκας έχει ύψος 2.07 μέτρα και έχει μεγάλη συνεισφορά στο επιθετικό κομμάτι. Είναι αποφασιστικός, δεν διστάζει να πάρει προσπάθειες, ενώ έχει πολύ καλή τεχνική στο σουτ. Με την βελτίωση στο αμυντικό κομμάτι να θεωρείται δεδομένη, ο Λευτέρης Μαντζούκας μπορεί να αποτελέσει αναπόσπαστο κομμάτι της «Επίσημης Αγαπημένης».
Νίκος Χουγκάζ: Σε αντίθεση με τους δυο προηγούμενους παίκτες, ο Νίκος Χουγκάζ τείνει πιο πολύ στις θέσεις «4» και «5». Μπορεί να προστατέψει αποτελεσματικά την ρακέτα, ενώ μέσα στο ρεπερτόριο του είναι τόσο το pick-n-pop, όσο και το pick-n-dive. Το άνοιγμα χεριών του (2.16 μέτρα) του δίνει την δυνατότητα να αμύνεται το ίδιο καλά, ακόμη και σε ψηλότερους αντιπάλους. Επιθετικά, μπορεί να απειλήσει τόσο από την περιφέρεια, όσο και κοντά στο «ζωγραφιστό».
Νίκος Ρογκαβόπουλος: Ένα guard που αγωνίζεται στις θέσεις «2» και «3» με μεγάλες προοπτικές. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι η ασταμάτητη δουλεία, αφού σε μια δύωρη προπόνηση συνηθίζει να παραμένει για τουλάχιστον μια ώρα ακόμη. Με ύψος 2.03 μέτρα, ο Νίκος Ρογκαβόπουλος μπορεί να βοηθήσει στο σκοράρισμα, να μαζέψει τα ριμπάουντ, καθώς και είναι έτοιμος να δώσει «μάχες» στην άμυνα.
Λευτέρης Λιοτόπουλος: Πολλοί μιλούν για το μέλλον της Εθνικής στην θέση του «άσου». Ένας από τους πιο εγκεφαλικούς παίκτες με ύψος 1.90. Εξαιρετικός σε άμυνα, επίθεση και στην πάσα, με τα μακριά του χέρια είναι ικανός να κλέψει, να μαρκάρει και να βγει…μπροστά στις δύσκολες στιγμές της ομάδας του.
Η Εθνική ομάδα δεν…τελειώνει
Αυτά είναι μόνο…μερικά από τα ταλέντα της Εθνικής μας. Υπάρχουν ακόμη ουκ ολίγα ονόματα, ωστόσο η επιλογή περιέχει παίκτες που είναι γεννημένοι από την χρονιά του 2000 κι έπειτα…! Η Εθνική μας ομάδα έχει την δυνατότητα να επιστρέψει στις επιτυχίες. Αρκεί να προσέξει το μέλλον που… πάντα θα λάμπει.
