Ήταν 26 Οκτωβρίου 2024, όταν ο Παναθηναϊκός πήρε ένα σπουδαίο διπλό, κυρίως… λόγω ενός “τρικ” του Εργκίν Αταμάν. Έναν χρόνο μετά, στην έδρα του αυτή τη φορά, το “τριφύλλι” έδωσε άλλη μια σκληρή “μάχη”, απέναντι στη Μακάμπι.
Το κακό πρώτο ημίχρονο στην άμυνα από πλευράς “πρασίνων” μετατράπηκε σε ένα δεύτερο μέρος με ένταση, προσαρμογή και αποφασιστικότητα. Το “τσιπάκι” άλλαξε όταν ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να παίξει άμυνα. Ωστόσο, καθώς τα πράγματα βελτιωνόταν από το τρίτο δεκάλεπτο, το “σημείο-κλειδί” ήρθε με την πεντάδα που χρησιμοποίησε ο Τούρκος τεχνικός στο τέταρτο δεκάλεπτο.
Η συνύπαρξη που δεν “χωρούσε” και οι άλλοι
Το σχήμα στο οποίο αναφέρομαι έχει μέσα τρεις “κοντούς”. Οκ, αυτό είναι κάτι στο οποίο μας έχει συνηθίσει ο Αταμάν, κυρίως από πέρυσι, εν μέσω των πολλών απουσιών και ειδικά στην “πληγή” της θέσης “3”. Ωστόσο, η συγκεκριμένη τριάδα των γκαρντ δεν ήταν μια από τις… συνηθισμένες. Ήταν ο Ναν, ο Σλούκας και ο Σορτς. Συνήθως, δηλαδή, ήταν ο Γκραντ αυτός που συμπλήρωνε τον Αμερικανό σουπερστάρ και τον αρχηγό του Παναθηναϊκού.
Ο MVP, με Σορτς-Σλούκα στο παρκέ, ήταν απαλλαγμένος από την υποχρέωση να κουβαλάει διαρκώς την μπάλα, βρήκε ρυθμό και καθαρό μυαλό. Κατάλαβε πως αυτό που χρειαζόταν η ομάδα του από εκείνον ήταν το σκοράρισμα. Κι αυτό δεν είναι απλώς θέμα τακτικής, αλλά κατανόησης ρόλων.
Αυτή τη φορά ο Αταμάν “χώρεσε” τους δύο Αμερικανούς στο ίδιο σχήμα και ήταν ένα πρώτο, πολύ καλό δείγμα για το τι μπορούν να κάνουν αυτοί οι δύο όταν βρίσκονται μαζί στο παρκέ. Οι υπόλοιποι που συμπλήρωσαν το “παρεάκι” ήταν ο Όσμαν – που ουσιαστικά κατέβηκε στο “4” – και ο Γιούρτσεβεν. Έχουμε, δηλαδή, Σορτς, Σλούκα, Ναν, Όσμαν και Γιούρτσεβεν.
Ένα mindset διαφορετικό από τα υπόλοιπα και το παιχνίδι του “ταΐσματος”
Ο Σορτς, παίζοντας κόντρα στη ροή του αγώνα και του rotation, δεν νιώθει “αδικημένος” αλλά πεισμωμένος. Παλεύει να δείξει ότι μπορεί να ταιριάξει σε έναν νέο, διαφορετικό ρόλο. Η προσαρμογή είναι μια μορφή ωριμότητας που κάνει διαφορά σε μια ομάδα που θέλει να μείνει στην κορυφή. Ο Αμερικανός έδειξε πως μπορεί να κάνει ένα ολοκληρωμένο ματς σε άμυνα και επίθεση, μεταδίδοντας σε όλους ενέργεια, χαρά, ενθουσιασμό και… πολλές πάσες. Αυτό είναι το mindset του νέου Αμερικανού γκαρντ του Παναθηναϊκού.
Του αρέσει το transition game, και σε συνδυασμό με τον Όσμαν – που επίσης “αγαπά” το ανοιχτό γήπεδο -, συνθέτουν ένα φοβερό δίδυμο που με μια καλή άμυνα του Γιούρτσεβεν, για παράδειγμα, οι δυο τους φτάνουν στο αντίπαλο καλάθι, χωρίς να τους έχει πάρει χαμπάρι κανένας.
Ο Σλούκας, μαζί με τον Σορτς, λειτουργούν σαν “μαέστροι” – τα ‘χουμε πει αναλυτικά για τον χάλκινο διεθνή – στη δημιουργία και… μπορούν να “κερνούν” διαρκώς τον “Σούπερμαν”, ονόματι Γιούρτσεβεν. Ο αρχηγός έχει την δυνατότητα να κάνει καλύτερους τους γύρω του, και ειδικά τον Τούρκο σέντερ, “ταίζοντάς τον” στο χαμηλό post. Απέναντι στην Μακάμπι, τα πολλά mismatch, από το switching του Κάτας, ήταν ένα “δώρο” που εκμεταλλεύτηκε ο Παναθηναϊκός, και ειδικά το δίδυμο Σορτς-Σλούκα.
Η αμφιβολία που μετατρέπεται σε πίστη
Ο Ομέρ Γιούρτσεβεν είναι ένας από εκείνους τους παίκτες που μοιάζουν να κουβαλούν πάνω τους μια αμφιβολία. Μια αμφιβολία που δεν είναι μόνο του κόσμου, αλλά και δική τους. Κι όμως, ο Τούρκος σέντερ, μοιάζει με εκείνους τους παίκτες που το ταβάνι τους δεν μετριέται μόνο σε… εκατοστά, αλλά σε περιβάλλον. Γιατί το μπάσκετ, στο τέλος της ημέρας, δεν είναι μόνο αριθμοί αλλά είναι και χημεία, καρδιά και διάθεση. Είναι το “πού σε βάζουν”, “τι σου ζητούν να κάνεις” και όχι μόνο το “τι μπορείς να κάνεις”.
Είναι, επίσης, από εκείνους τους παίκτες που δεν μπορούν να αποδώσουν αν παίζουν αποσπασματικά. Δεν είναι ο πεντάλεπτος ρολίστας, αντιθέτως χρειάζεται ρυθμό, χρόνο και “αίσθηση συμμετοχής” για να βρει τον εαυτό του. Όταν μένει στο παρκέ για 15′-20′ και πάνω, αποκτά ροή, αυτοπεποίθηση, και τότε αρχίζει να δείχνει την πραγματική του αξία. Μόνο έτσι έρχονται βραδιές σαν αυτή απέναντι στη Μακάμπι.
Το μπάσκετ είναι γεμάτο παίκτες που κρίθηκαν όχι γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτό που τους ζητήθηκε να είναι. Ο Γιουρτσεβέν είναι ένας από αυτούς. Δεν είναι ούτε ο σταρ της σεζόν, ούτε ένας αποτυχημένος παίκτης. Είναι ένας παίκτης με τα δυνατά και τα αδύνατά του, που μπορεί να κάνει μια βραδιά να μοιάζει με υπόσχεση, σε μια περίοδο που η ομάδα του τον χρειάζεται όπως… η έρημος το νερό. Κι ίσως, στο τέλος της ημέρας, να μη χρειάζεται κάτι παραπάνω από το να πιστέψουμε κι εμείς λίγο περισσότερο σε εκείνον…
Αντί επιλόγου
Το σχήμα αυτό, με τους τρεις κοντούς και τους δύο ευέλικτους ψηλούς, δίνει στον Αταμάν την ευκαιρία να “παίζει” με ταχύτητα και spacing. Ο Παναθηναϊκός που ακολουθεί “το τεφτέρι” του κόουτς του που εμπιστεύεται παίκτες, δείχνει πως… ακόμη κι ένα σχήμα που μοιάζει “πειραματικό” μπορεί να γίνει ο καθρέφτης μιας ομάδας που προσαρμόζεται σε καταστάσεις και βρίσκει λύσεις.
