Ακόμα ένα Final-4 έφτασε στο τέλος του. Ο Παναθηναικός βρίσκεται δικαίως στην κορυφή και το ελληνικό μπάσκετ επιστρέφει εκεί που άνηκε. Στην ελίτ, στον αφρό. Σε αυτό το κείμενο δεν θα προβώ στις αναλύσεις που έχετε συνηθίσει. Πρόκειται περισσότερο για μια καταγραφή των όσων είδαμε αυτές τις τρεις μέρες, εντός και εκτός γηπέδου, χωρίς την απαραίτητη προσήλωση στην πλευρά της στατιστικής. Ξεκινάμε;
Το «τριφύλλι» επιστρέφει εμφατικά στον θρόνο του βασιλιά
Δεν έχουμε ξαναδεί πιο γρήγορη επιστροφή. Στην ουρά της βαθμολογίας πέρυσι, πρωταθλητής Ευρώπης φέτος. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι «πράσινοι» έκαναν χρυσή επιλογή με τον Ataman. Πλήρωσε παίκτες που μπορούν να ξεκολλήσουν το κάρο από την λάσπη (όταν αυτό κολλήσει) και ενσωμάτωσε ακόμα καλύτερα, παίκτες που ήταν ήδη στο ρόστερ, όπως ο Grigonis. Φυσικά υπήρχαν και λάθη. Ο Lessort υπήρξε πολλές φορές μόνος του. Ακόμη κι αυτός όμως…τα κατάφερε μόνος. Η δύσκολη μετάβαση του Σλούκα φάνηκε μόνο στην αρχή της σεζόν. Μετά ο Έλληνας guard σήκωσε στους ώμους του, τον νέο του σύλλογο. Ο Nunn προσαρμόστηκε γρήγορα στις νέες του συνθήκες και πλέον μιλάμε για τον καλύτερο παίκτη που αγωνίζεται στα γήπεδα της Ευρώπης. Η ελληνική ομάδα έκανε και την Φενέρ και την Ρεάλ να μοιάζουν με ομάδες της σειράς. Κι αν για την πρώτη, οι πιθανότητες ήταν μοιρασμένες, η δεύτερη έπαιζε όλο το χρόνο «Playstation».
Δυο ομάδες που…άργησαν να φτάσουν
Ολυμπιακός και Φενέρ είχαν μια κοινή συνισταμένη στην προσέγγιση των ημιτελικών τους. Φάνηκαν πνευματικά ανέτοιμοι στο ξεκίνημα του αγώνα. Απέναντι σε ομάδες υψηλού επιπέδου, κάτι τέτοιο είναι απαγορευτικό. Η ευθύνη σε αυτό τον τομέα είναι κάτι που βαραίνει τους δυο προπονητές. Στο δεύτερο ημίχρονο (η Φενέρ από την 2η περίοδο) και οι δυο είχαν μαζέψει την διαφορά. Είναι τέτοια όμως η κρισιμότητα ενός knock-out αγώνα, που τα «νεκρά» διαστήματα, 9 στις 10 φορές τα πληρώνεις.
Η Ρεάλ που βραχυκύκλωσε τον εαυτό της
Οι Ισπανοί ξεκίνησαν τον τελικό σε ποσοστά ημιτελικού με τον Ολυμπιακό. 71% στα τρίποντα στην πρώτη περίοδο. Γινόταν να σουτάρει έτσι όλο το βράδυ; Η απάντηση είναι όχι. Ακριβώς όπως συνέβη και με τους «ερυθρόλευκους», η Ρεάλ βραχυκύκλωσε στο δεύτερο ημίχρονο. Μοναδική διαφορά; Το «τριφύλλι» δεν άφησε την διαφορά να ξεφύγει σε απαγορευτικούς αριθμούς. Tavares και Campazzo, άφησαν τον εκνευρισμό να υπερβεί τις ικανότητες τους. Ο Mateo αιφνιδίασε τον αντίπαλό του με τον Ndiaye και μετά τον…εξαφάνισε. Η ελληνική ομάδα εκμεταλλεύτηκε την απώλεια συγκέντρωσης, η Ρεάλ τελείωσε με 30.6% στο τρίποντο και η «κατάρα» του πρώτου της Regular Season…καλά κρατάει.
Το κρίσιμο καλοκαίρι και ο κίνδυνος της απαξίωσης
Οι πιο σοφοί ξέρουν ότι το πρωτάθλημα είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Και αναμένεται να δούμε συγκλονιστικούς τελικούς. Για τον Παναθηναικό, ότι και να συμβεί η χρονιά θα πρέπει να θεωρείται ήδη επιτυχημένη, αρκεί να θυμηθείτε που βρισκόταν πέρσι τέτοιο καιρό. End of story. Ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να βρεθεί στα επικίνδυνα νερά της απαξίωσης. Όμως, κάπου ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, υπάρχει και το γκρι. Θεωρώ «de facto» πως ο Μπαρτζώκας οφείλει να στηριχθεί, ό,τι κι αν συμβεί. Εκείνος ήταν ο αναμορφωτής μιας ομάδας που πέρασε κι εκείνη δύσκολα. Εντούτοις, το καλοκαίρι (επίσης «de facto») θα πρέπει να παρθούν γενναίες αποφάσεις. Δεν τα κάνουμε όλοι, όλα τέλεια, πάντα. Σλούκας και Βεζένκοφ υπήρξαν δυο βασικά γρανάζια, τα οποία δεν αντικαταστάθηκαν όπως θα έπρεπε. Οι οικονομικές υπερβάσεις είναι κάτι που ναι, δεν αρκεί από μόνο του να σου φέρει το τρόπαιο. Μολαταύτα δεν είναι κάτι που δεν χρειάζεται. Οι ομάδες που αγωνίστηκαν στον τελικό είναι δυο ομάδες με συγκεκριμένο πλάνο και στόχο. Είναι όμως και ομάδες με αρκετά μεγάλο budget.
Οι επικίνδυνοι που πρέπει να απομονωθούν
)
Θα κλείσω το κείμενο με κάτι που έχουμε κουραστεί να διαβάζουμε και να γράφουμε. Η Ευρωλίγκα, αλλά και οι ομάδες πρέπει να απομονώσουν και να αφήσουν εκτός γηπέδου, άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με το μπάσκετ και τον αθλητισμό. Λίγοι είναι. Οι περισσότεροι είναι όπως και στην παραπάνω φωτογραφία. Φίλαθλοι. Είτε είναι Έλληνες, είτε είναι Τούρκοι. Δεν νοείται να κλείνει ένας σταθμός τραίνου και Γερμανοί πολίτες να αναρωτιούνται πως θα φτάσουν σπίτι ή στην δουλειά τους. Δεν είναι λογικό, φίλοι μιας ομάδας να φοβούνται να φορέσουν τα διακριτικά της ομάδας τους. Η λύση υπάρχει. Η θέληση λείπει.
