“Φέτος είναι η χρονιά για να δούμε ελληνικό τελικό στην EuroLeague”. Πόσες φορές το ακούσαμε αυτό τους τελευταίους μήνες; Πόσες το επαναλάβαμε – και πόσοι από εμάς το πιστέψαμε πραγματικά, ειδικά την τελευταία εβδομάδα; Ανάμεσα τους κι εγώ – δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω -. Τελικά ελληνικό τελικό θα δούμε. Όχι εκείνον, όμως, που όλοι ονειρευόμασταν. Όχι εκείνον που κρίνει το τρόπαιο. Αντιθέτως, θα παρακολουθήσουμε τον «άνευ ουσίας» μικρό τελικό.
Η αλαζονεία των «φαβορί»… τιμωρήθηκε
Μέσα σε λίγες ώρες, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός υπέστησαν χτυπήματα κάτω από τη μέση… Και οι δύο φάνηκε πως ήταν πολύ σίγουροι για το αποτέλεσμα και… είχαν ήδη το μυαλό τους στο ματς της Κυριακής – σε εκείνο που θα πήγαιναν αν ήταν όντως συγκεντρωμένοι στα 40 λεπτά του ματς της Παρασκευής.
Ένα αίσθημα αλαζονείας διακατείχε τις ομάδες, παρά το γεγονός πως πρόκειται αναμφισβήτητα για τα πληρέστερα ρόστερ τη φετινή χρονιά στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και αυτές που μας έδειξαν ότι αξίζουν τον τίτλο του πρωταθλητή. Ωστόσο, η εικόνα των ημιτελικών δεν είχε καμία σχέση με όσα παρουσίασαν μέσα στη χρονιά: έλλειψης συγκέντρωσης, αδυναμία επίτευξης συστημάτων, καμία κυκλοφορία μπάλας και… τελικά ένα δίκαιο – αλλά πικρό – αντίο.
Η «μάχη» για τον MVP
Όλη τη χρονιά, η συζήτηση ήταν μία: Ναν ή Βεζένκοφ; Ποιος αξίζει τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη; Ποιος κουβαλά την ομάδα του; Η απάντηση στο παρκέ του Final Four ήταν… κανείς.
Ο Ναν φορτώθηκε από πολύ νωρίς με φάουλ, μπήκε σε ρυθμό καθυστερημένα και τελικά αποβλήθηκε 6 λεπτά περίπου πριν το τέλος του ματς συμπληρώνοντας φάουλ. Στο τέλος της βραδιάς, τα νούμερα μιλούν από μόνα τους: 0/5 τρίποντα (!) και 7/15 εντός πεδιάς που αντιστοιχεί σε 47%. Δεν αντικατοπτρίζουν τα στατιστικά αυτά τις δυνατότητες του Αμερικανού.
Ο Βεζένκοφ, από την άλλη, διάλεξε το χειρότερο παιχνίδι για να μείνει για πρώτη φορά μονοψήφιος μετά από… 39 αγώνες! 7 πόντοι για τον Σάσα με 0/6 τρίποντα και 2/10 εντός πεδιάς που αντιστοιχεί σε 20%. Σαν να πάγωσε τη στιγμή που έπρεπε να ανάψει.
Το ταλέντο και η ποιότητα τους δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση – είμαστε πραγματικά τυχεροί που τους απολαμβάνουμε να αγωνίζονται σε δύο «τεράστιους» ελληνικούς συλλόγους. Όμως τέτοια παιχνίδια δεν κερδίζονται μόνο με υψηλή κατάρτιση και τεχνική, αλλά κυρίως απαιτούν ψυχή, πάθος, αυταπάρνηση. Κι στο Αμπού Ντάμπι αυτά… έλειπαν!
Οι φωτεινές εξαιρέσεις
Μέσα στη γενική απογοήτευση των δύο ελληνικών αποκλεισμών, υπήρξαν κάποιες προσωπικές εμφανίσεις που λειτούργησαν σαν υπενθύμιση του επιπέδου που απαιτεί η EuroLeague – αλλά και του πόσο καθοριστικός μπορεί να είναι ένας παίκτης σε τέτοιες βραδιές.
Ο Εβάν Φουρνιέ, αν και μόνος εναντίων όλων, θύμισε γιατί θεωρείται παίκτης κλάσης NBA. Με 31 πόντους απέναντι σε μια άμυνα που ήταν όλη πάνω του, προσπάθησε να βγει μπροστά σε μια ημέρα που οι συμπαίκτες του δεν ήταν στην καλύτερή τους κατάσταση, κρατώντας μόνος του για πολύ ώρα τον Ολυμπιακό μέσα στο παιχνίδι. Ήταν η προσωποποίηση του μαχητή, εκείνου που αρνείται να παραδοθεί ακόμα κι όταν όλα γύρω του καταρρέουν. Αν μη τι άλλο, του αξίζει ένα τεράστιο «respect» από όλους.
Ο Ματίας Λεσόρ, ήταν το θετικό στοιχείο του Παναθηναϊκού. Ο καλύτερος σέντερ της Ευρωλίγκας, επέστρεψε υγιής πίσω στα παρκέ και αυτό έχει μεγάλη σημασία. Στα 15’ λεπτά που αγωνίστηκε, έδειξε στον Παναθηναϊκό πόσο πολύ του έλειψε φέτος. Ναι μεν, οι πράσινοι δεν πληγώθηκαν στην ρακέτα αλλά με τον Γάλλο στο 100%, θα μπορούσαν να είχαν πληγώσει οι ίδιοι την Φενέρ, στο ζωγραφιστό. Η πλήρης επάνοδός του θα είναι θεμέλιο για την επόμενη μέρα.
Η επόμενη μέρα…
Από πλευράς Παναθηναϊκού, ο Αταμάν θα έλεγε κανείς πως έχει ελαφρυντικά λόγω του περσινού τίτλου. Σε καμία περίπτωση, βέβαια, η απλή συμμετοχή σε ένα ακόμη Final Four δεν ήταν ποτέ ο στόχος των «πρασίνων».
Οι δύο «αιώνιοι» είναι ξεκάθαρο πως από την αρχή της σεζόν είχαν έναν κοινό στόχο: την κορυφή της Ευρώπης. Και οι δύο απέτυχαν, αλλά στον Πειραιά η απογοήτευση μοιάζει βαθύτερη. Ο Ολυμπιακός συμπλήρωσε τέσσερις συνεχόμενες παρουσίες σε Final Four χωρίς… τίτλο. Κάτι θα πρέπει να γίνει ώστε να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Κάτι δεν δουλεύει. Θα είναι ο προπονητής; Θα είναι οι ιδέες του προπονητή; Θα είναι η σύνθεση του ρόστερ; Το μόνο βέβαιο είναι πως απαιτείται μια νέα κατεύθυνση.
Πέρα από τον αδιάφορο μικρό τελικό, απομένει μια σειρά για το ελληνικό πρωτάθλημα. Ας το πάρει όποιος είναι να το πάρει – κατ’ εμέ μικρή σημασία έχει –. Το ζητούμενο είναι να ξεκινήσουν οι ελληνικές ομάδες να σχεδιάζουν την επόμενη μέρα τους, την επόμενη χρονιά.
